1

Eg virði teg hátt, tú ein stríðsmaður var,

sum, alt gav fyri hugsjónir tínar,

eg fati teg væl, tó eitt bládýpi var,

millum hugmyndir mínar og tínar.

2

Tí um ymiskt var mið, vit vegaðu slóð

og ei víktu for ørvaroddum,

tú bar guðsmerki – eg andsmentans kyndil-

óræddur mót heljarbroddum.

3

Vit lærdu til sama starv,

men báðir slitu við tjórðrið,

tó atvoldin tín var mótvegis mín,

og við hvør sínum fari vit fóru.

4

Tú setti mót stjørnum og himni kós,

heim farm av guðsboðum tú hevði;

við barlast av iva og fedranna mentan,

eg ytst út í oyðuna legði.

5

Tú akker lat falla á bíbilska grund,

sum ikki í stormi dróg;

ivaleysur og sálartryggur,

sum stríðsmaður Harrans tú stóð.

6

Av botnleysum djúpum einsamallur

meg mátti um streingin rógva,

tá lýsti til landa meg andans viti

um ivans brotasjógvar.

7

Tú hevði eydnu og sálarbót

sum Harra tíns tænari vunnið

men eg havi funnið sálarfrið,

tó eg ongan Gud havi funnið.

8

Tú livdi eftir lyndi og læru,

tí sælur tú fór í mold.

Var mið títt eitt lognbrá, so vann tú tó

títt dýrdarríkið á fold.

9

Hin fremsti í víngarði Harrans tú var,

og bjargaði sálum úr vanda;

eingin er maður í mannsins stað,

– so djúp tíni fótaspor standa.

10

Eitt stórmenni, apostil og skald,

við tær av fold er farið,

tú bíbil og sálmabók føroyingum gav,

tær verða tín minnisvarði.

——————–

Pól F.